Ik ben Willemijn, 26 jaar. Ik houd van tekenen en schilderen en van dieren. Ik ben creatief, gevoelig en bedachtzaam.
Autisme hebben en volwassen worden, vind ik een lastige combinatie.
Ik heb bijna mijn studie bouwkunde afgerond, maar kan mij nog geen voorstelling maken van mijzelf als professional. De verantwoordelijkheden, de werkdruk en de omgang met collega’s maken me bang. Ik voel mij een kind tussen de ‘grote mensen’. Het afronden van mijn studie betekent het begin van iets nieuws. Die overgang vind ik momenteel heel erg moeilijk. Als ik hierbij stilsta, lijkt de wereld, samen met mij, in stukken te breken. Eigenlijk houd ik daarom het liefst alles hetzelfde. Vertrouwd en veilig. Maar dat kan nu eenmaal niet.
Sinds een paar maanden woon ik in Kliniek Autisme in Heiloo. Hier hoop ik langzaamaan meer zelfvertrouwen te ontwikkelen, weerbaarder te worden. Te ontdekken hoe ik mijn leven op een voor mij fijne manier kan vormgeven.
Contact maken met andere mensen vind ik niet altijd makkelijk. Als iemand een communicatiestijl heeft die afwijkt van die van mij, kan ik erg blokkeren. Gesprekken bereid ik vaak voor in mijn hoofd. Ik bedenk antwoorden op mogelijke vragen en ‘herschrijf’ die antwoorden weer. Ook na afloop van gesprekken heb ik een hoop denkwerk te verrichten. Heb ik wel ‘het juiste’ gezegd?!
Ik ben er trots op dat het mij ook op moeilijke dagen lukt om op te staan en om iets uit mijn dag te halen, ook al is dat maar zoiets kleins als even de warme zon op mijn gezicht voelen op een koude winterdag.
Aan andere mensen met autisme wil ik meegeven: Het is niet erg als je langer dan anderen de tijd nodig hebt om aan een verandering te wennen. Gun jezelf daar die tijd voor.
Reactie plaatsen
Reacties